Czego uczymy?
Studenci na studiach licencjackich przechodzą pełny kurs zajęć epokowych z historii Polski i powszechnej, mają także do wyboru zajęcia z zakresu innych dyscyplin humanistycznych i nauk społecznych. Na studiach magisterskich wybierają sobie epokę, blok specjalizacyjny i zakres problematyki, w której chcą się specjalizować. Mogą też, choć nie muszą, uzyskać jedną lub więcej specjalizacji zawodowych (nauczycielska, edytorska, archiwistyczna, popularyzatorska).
Najistotniejsze są jednak praktyczne umiejętności, które studenci nabywają przede wszystkim w trakcie zajęć warsztatowych. Należą do nich wyszukiwanie, gromadzenie, selekcja i krytyczna ocena informacji o różnym charakterze i różnej wartości; odnajdowanie związków przyczynowo-skutkowych i ukrytych zależności między faktami i zjawiskami; i wreszcie umiejętność autoprezentacji, jasnego formułowania myśli i bronienia własnych racji, logicznego argumentowania i przekazywania na piśmie tej argumentacji oraz co nie mniej ważne – samodzielność w organizowaniu sobie pracy, stawianiu pytań i rozwiązywaniu problemów.
I to jest w tych studiach najlepsze: po nich wiesz, jak szukać i jak znaleźć to, do czego inni nie potrafią dotrzeć. A potem jeszcze, ocenić, do czego może się to przydać. Historyk jest jak detektyw – mówią z dumą co poniektórzy. Jeśli tak, jest to najbardziej irytujący rodzaj detektywa: wścibski i dociekliwy, który gotów jest ludziom minionych epok wleźć do łóżka i pod łóżko zajrzeć, i dywagować, co mieli na myśli wtedy, kiedy mówili to, co mówili, a nawet wtedy, kiedy tylko wymownie milczeli.
Na koniec musimy przestrzec kandydatów, że niektórych na historii może spotkać jednak rozczarowanie – nie uczymy tu, niestety, dat (no, może kilku...).